Αριθμολογία

Σχόλια Αναγνωστών

--- 24 Αυγούστου 2005 ---

Ο κ. Χώνιας απαντά.

Κ. Μούστρη,

Το τελευταίο πράγμα πού θα επιθυμούσα, θα ήταν να εμπλακώ σε έναν ατέρμονα διάλογο αντιπαραθέσεων και επί μέρους αντεγκλίσεων (ότι δηλ είχε επισημάνει στην επιστολή του και ο κ Μπουρλάς), δυστυχώς όμως η εμμονή σας σε καποια θέματα δεν μού αφήνει και πολλά περιθώρια αποφυγής.

Προς το τέλος των σχολίων σας στην επιστολή πού σας έστειλα, καταλήγετε απαιτώντας «αυστηρούς κανόνες», προκειμένου να παύσουν οι «αλχημικοί πειραματισμοί», τά «μαγειρέματα» και οι «τσαρλατανισμοί».

Αυτό φυσικά προϋποθέτει φαντάζομαι και την εξ' ίσου από μέρους σας αποδοχή των ιδίων όρων, σε ότι αφορά τόσον τά δικά σας επιχειρήματα και θέσεις, όσον και των κυρίων πού συνηγορούν και συντάσσονται με αυτά.

Ας πάρουμε λοιπόν τά πράγματα από την αρχή και υπό το κλίμα αυστηρότητος πού ζητήσατε….

Γράφετε :

Απ.: Κανείς όντως δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι οι αρχαίοι έλληνες χρησιμοποιούσαν τα γράμματα σαν αριθμούς. Βέβαια, αυτό είναι εν μέρει σωστό . Το σύστημα αρίθμησης που χρησιμοποιείτε, είναι το Μιλήσιο σύστημα (ή Ιωνικό σύστημα). Στην αττική όμως χρησιμοποιούσαν το Αττικό σύστημα αρίθμησης που ήταν ακροφωνικό (π.χ. Ι = 1, Π = 5, Δ = 10, ΠΔ = 50, Η = 100, ΠΗ = 500, Χ = 1000, ΠΧ = 5000, Μ = 10000 και ΠΜ = 50000), το οποίο αντικαταστάθηκε από το Μιλήσιο γύρω στον τέταρτο αιώνα π.Χ. Το Ιωνικό αλφάβητο με τα 27 στοιχεία (άρα δηλαδή και τα Ιωνικά νούμερα), επικράτησε σαν κοινό ελληνικό αλφάβητο στις ελληνικές πόλεις τον 5ο αι. π.Χ [ 1 ].

Και ερωτώ απλά και καθαρά, πού είδατε να να αναφέρω ότι ήταν το μοναδικό σύστημα αρίθμησης;

Την στιγμή μάλιστα πού δηλώνω με σαφήνεια ότι « ήταν μετρικό σύστημα των προγόνων μας.» ένα δηλαδή από τά συστήματα και όχι «ήταν τό μετρικό σύστημα των προγόνων μας.» δηλαδή το μοναδικό. Επομένως ποίος ο σκοπός της θέσεως « Βέβαια, αυτό είναι εν μέρει σωστό»;

Αυτό σημαίνει ή ότι δεν διαβάζετε προσεκτικά, ή διαβάζετε μεν αλλά επιλέγετε να « καταλαβαίνετε » και κατόπιν να « συμπεραίνετε » αυτά πού συνάδουν αποκλειστικά και μόνον με τις απόψεις σας. Κλασσικότατη περίπτωση θα έλεγα, του φαινομένου πού αναφέρετε ως πόλωση επιβεβαίωσης, [«Η Πόλωση Επιβεβαίωσης αναφέρεται σε ένα τύπο επιλεκτικής κρίσης όπου κάποιος έχει την τάση να παρατηρεί και να ψάχνει για εκείνα τα οποία φαίνονται να επιβεβαιώνουν τις απόψεις του »], πού τελικά, μάλλον ισχύει για εσάς.

Απ.: Το επιχείρημα μου είναι ότι στην Αττική χρησιμοποιούσαν το Αττικό σύστημα αρίθμησης και όχι το Ιωνικό. Αυτό δεν είναι "άποψη" αλλά γεγονός. Δεν παρουσίασα επιλεκτικά κάτι που να υποστηρίζει αυτό το γεγονός. Απλά το ανέφερα. Αφού σας ενόχλησε το "αυτό είναι εν μέρει σωστό" (και δεν ήταν μομφή προς εσάς αυτό-ίσως και να έχετε δίκιο, είναι άστοχη η φράση), τότε θα αναδιατυπώσω για να γίνει πιο καθαρό αυτό που ήθελα να πω. Θα έλεγα λοιπόν ότι "Κανείς όντως δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι οι αρχαίοι έλληνες χρησιμοποιούσαν τα γράμματα σαν αριθμούς. Φυσικά δεν αναφέρετε καθόλου, είτε επειδή δεν γνωρίζετε είτε επειδή γνωρίζετε και εσκεμμένα το παραβλέπετε, ότι στην αττική χρησιμοποιούσαν το Αττικό σύστημα αρίθμησης που ήταν ακροφωνικό". Αφού λοιπόν στην Αττική χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα αρίθμησης εντελώς διαφορετικό από το Ιωνικό σύστημα, πως είναι δυνατόν να έχουν κωδικοποιήσει γνώσεις ή και να έχουν κατασκευάσει την ελληνική γλώσσα με μαθηματικό τρόπο, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα αρίθμησης (Ιωνικό) παντελώς άγνωστο σ' αυτούς; Ποιός άραγε κοιτάει επιλεκτικά τα στοιχεία;

Επίσης παρατήρησα ότι σπεύσατε να « διορθώσετε » το πρόγονοί μας σε « αρχαίοι Έλληνες » και μάλιστα το Έλληνες με μικρό [ ε ], δείγμα και αυτό μιάς ιδιαίτερα διαφορετικής οπτικής.

Απ.: Δεν καταλαβαίνω τι είδους μομφή είναι αυτή. Μήπως με θεωρείτε ανθέλληνα επειδή έγραψα "αρχαίοι έλληνες" και όχι "οι πρόγονοι μας";

Μία ακόμη σημαντική ένδειξη του ότι δεν διαβάζετε προσεκτικά ή διαβάζετε μεν, αλλά επιλεκτικά και κατά το δοκούν, εντοπίζεται στο ότι, στον σύνδεσμο πού εσείς ο ίδιος παραθέτετε, με την ένδειξη [ 1 ], αναφέρονται θέσεις οι οποίες όχι μόνον ταυτίζονται με τις δικές μου απόψεις αλλά επι πλέον επεξηγούν λίαν επαρκώς και με σαφήνεια θέματα, πού άπτονται των αριθμών , του αλφαβήτου και κυρίως, δείχνουν την πηγή προέλευσης των υπολοίπων Ευρωπαϊκών αλφαβήτων αλλά και από πού προέρχονται οι εφαρμογές τύπου « gematria » σε άλλους λαούς, κάτι πού εξηγεί και την εν μέρει λειτουργικότητα αυτών των εφαρμογών. Θέσεις πού θα έπρεπε, εφ' όσον τις αναγνώσατε και τις κατανοήσατε καλώς, να μην είχατε προβή σε ανάλογα με αυτές κριτικά σχόλια, φαίνεται όμως πώς είτε δεν συνέβη κάτι τέτοιο, είτε η « πόλωση επιβεβαίωσης » έδρασε για ακόμη μία φορά.

Απ.: Κύριε Χώνια, δυστυχώς αυτά που αναφέρετε παρακάτω όχι μόνο δεν υποστηρίζουν τις θέσεις σας, αλλά ούτε καν σχετίζονται με τον ισχυρισμό περι λεξαρίθμων. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Ενδεικτικά και για του λόγου το αληθές, αναφέρω 3 αποσπάσματα :

« Η αντιστοίχιση «ένα προς ένα» που βρίσκεται στη βάση της αριθμητικής και με την οποία ένας άνθρωπος, ένα μαμούθ, ένα πρόβατο, ένα ψάρι, ένα κοφίνι στάρι μπορούν όλα να αναπαρασταθούν σαν ποσότητες με το ίδιο σημείο (ένα υψωμένο δάχτυλο του χεριού ή ένα χαλίκι σε δοχείο ή μια χαραγή σε ξύλο) αποτελεί την πρώτη γραφή, την πρώτη αυθαίρετη πράξη σημειοδότησης, την πρώτη απόδοση σημασίας που δεν έχει σχέση με την απεικονιστική, ζωγραφική, αναπαράσταση της πραγματικότητας. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι πολύ παλιά επίσης είναι τα σημεία που δηλώνουν την ταυτότητα, όπως για παράδειγμα τα σημάδια που ακόμη και σήμερα αποτυπώνουν οι νομάδες κτηνοτρόφοι στα ζώα τους για να τα αναγνωρίζουν σε περίπτωση κλοπής ή ανάμιξης με τα ζώα άλλων κοπαδιών. Τα πρώτα κείμενα που διαθέτουμε από τη Σουμερία είναι κομμάτια πηλού σφραγισμένα, και υποθέτουμε ότι καταγράφουν κάποια συναλλαγή με τις σφραγίδες να δηλώνουν την ταυτότητα αυτών που συμμετέχουν σε αυτή.

Οι ποσότητες, από τη στιγμή που ξεπερνούν το στάδιο των στιβαγμένων χαλικιών ή των χαραγμάτων σε κάποιο ξύλο και γίνονται αριθμοί , αποκτούν μαγικές ιδιότητες, όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε. Οι αριθμοί (και τα γεωμετρικά σχήματα: τα μαθηματικά σημεία γενικότερα) έχουν τη δυνατότητα να ενεργούν μόνοι τους . Η φράση « οκτώ συν τρία …» είναι ημιτελής, όπως και η φράση « ο άντρας και η γυναίκα…»· αλλά η πρώτη συμπληρώνεται αυτόματα μόνη της – δεν μπορεί να είναι παρά το « ίσον έντεκα ». Στη δεύτερη, το συμπλήρωμα μπορεί να είναι ό,τιδήποτε σχεδόν: «παντρεύονται», «κάνουν παιδιά», «τσακώθηκαν», «αγαπήθηκαν», «έρχονται». Οι αριθμοί μπορούν να κάνουν καταπληκτικά πράγματα : να μας πουν ότι αύριο είναι πανσέληνος και ας μας κρύβουν πολλές ημέρες τώρα τα σύννεφα το φεγγάρι· επιτρέπουν να χωριστούν αγαθά και γη ανάμεσα σε πολλούς· μπορούν να μας πουν πόσες ημέρες θα ταξιδέψουμε για να επιστρέψουμε εκεί από όπου φύγαμε.

Για να είναι αξιοποιήσιμη η γνώση πρέπει να υπάρχει ως λογισμικό κατανοητό, ώστε να καταγραφεί, να μεταδοθεί σε αποστάσεις ή στον χρόνο για να ξαναχρησιμοποιηθεί ή για να βοηθήσει στη δημιουργία νέων γνώσεων. Διαπιστώνουμε ότι διατυπώνοντας την απαίτηση αυτή, διατυπώνουμε ουσιαστικά την απαίτηση ύπαρξης μέσων, την ανάγκη μόνιμων αναπαραστάσεων του κόσμου των γνώσεων. Η γραφή, τα διάφορα συστήματα γραφής μάλλον, αποτελούν τέτοιου είδους λογισμικό που θέτει στη διάθεση των ανθρώπων τις γνώσεις άλλων γενεών ή άλλων τόπων. Και όχι μόνο αυτό: τα διάφορα συστήματα γραφής αποτελέσανε εξαιρετικά πρόσφορο τρόπο επεξεργασίας των γνώσεων που επέτρεπε την επέκταση τους μέσω του σημειωτικού χειρισμού της πραγματικότητας που επιτρέπει η γραπτή αναπαράστασή της.

Διατυπωμένη έτσι γενικά η έννοια του συστήματος γραφής επεκτείνεται πολύ πέρα από την έννοια του «αλφάβητου» ή γενικότερα των συστημάτων αποτύπωσης της ανθρώπινης ομιλίας που μας έρχεται αμέσως στον νου όταν αναφερθούμε σε γραφή. Σύστημα γραφής είναι οποιαδήποτε ανεικονική αναπαράσταση του κόσμου που αποτυπώνεται σε μόνιμο μέσο, υπό την έννοια της γενικότερης διαδικασίας παραγωγής γραπτών σημείων που «αναπαριστούν» όχι πράγματα, όπως οι ζωγραφικές αναπαραστάσεις, αλλά έννοιες –δηλαδή και όσα κατανοούμε αλλά δεν τα αισθανόμαστε, δεν τα βλέπουμε, δεν τα ακούμε. άρα τον ανθρώπινο Λόγο γενικά, και όχι ειδικά την ανθρώπινη ομιλία.

Το σύστημα των μαθηματικών σημείων, όπως αποτυπώνονται στο χαρτί ή στον μαυροπίνακα, αποτελεί σύστημα γραφής· ομοίως το σύστημα των σημείων της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας. Το σύστημα αναπαράστασης γίνεται γραφή από τη στιγμή που το σημείο παύει να προσπαθεί να μιμηθεί οπτικά το σημαινόμενο. Η απεικόνιση, η ζωγραφιά,  προσπαθεί να είναι αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου, η γραφή είναι αναπαράσταση και του εσωτερικού κόσμου , του κόσμου της ανθρώπινης σκέψης , των νοημάτων . Αλλά η αναγκαιότητα της γραφής δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάγκη διατήρησης, αναπαραγωγής, επέκτασης της γνώσης – αυτό είναι μάλλον πρόσφατο σχετικά φαινόμενο. Για χιλιετίες πολλές τις τεχνολογικές γνώσεις τους οι άνθρωποι τις μετέφεραν προφορικά από γενιά σε γενιά: οι μάστορες είχαν τα μυστικά της τέχνης τους που τα παρέδιδαν μόνο στα νεώτερα μέλη του σιναφιού τους, αυτά τα οποία μαθήτευαν κοντά τους . Όμως στις κοινωνίες υπάρχουν επίσης σημειωτικές αναπαραστάσεις που καθορίζουν τις σχέσεις των μελών τους μεταξύ τους και σημειωτικά συστήματα που δημιουργούν συλλογική ταυτότητα, επιτρέποντας την ατομική ή ομαδική κοινή έκφραση συναισθημάτων μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες: μύθοι, θρησκείες, αφηγήσεις, χοροί, τραγούδια, δρώμενα, απεικονίσεις, ενδύματα είναι ορισμένες από αυτές τις σημειωτικές πρακτικές. Και ως προς αυτές τις τελευταίες διαδικασίες τα συστήματα γραφής είναι πολύτιμα διότι επιτρέπουν την διαχρονική και δια-τοπική αναπαραγωγή τους . Τα ίδια τα συστήματα γραφής αποτέλεσαν άλλωστε τέτοια αυτόνομα σημειωτικά συστήματα που ο χειρισμός τους απαιτούσε δεξιοτεχνία και προσέδιδαν στον γνώστη τους κύρος και εξουσία.

Παρά τη καθολική σήμερα παρουσία των συστημάτων γραφής σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη μας, η «γραφολογία» ή «γραμματολογία», δηλαδή η μελέτη των συστημάτων γραφής, δεν έχει αναπτυχθεί σε αυτόνομη επιστήμη . Συνήθως οι γλωσσολόγοι ασχολούνται παρεπιμπτόντως με τη μελέτη των συστημάτων γραφής με αποτέλεσμα όμως σημαντική επιστημολογική παρέκκλιση: να μελετώνται πρωτίστως τα συστήματα γραφής σε σχέση με την ομιλούμενη γλώσσα, με αποτέλεσμα να υποτιμάται ο «εξωγλωσσικός» σημασιολογικός και πληροφοριοδοτικός τους πλούτος . Εξ άλλου το γεγονός ότι πρόκειται για «παρεπίμπτουσα» δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει γενικά αποδεκτή ορολογία – πολύ περισσότερο να μην υπάρχουν σαφείς έννοιες.»

Απ.: Ο συγγραφέας του άρθρου αυτού είναι ο κ. Ψυχογιός ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τα περί αριθμών αλλά και τα γλωσσολογικά. Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στην θεωρία επικοινωνίας και τη χρηστική ανάγκη που δημιούργησε τη γλώσσα. Η πάραθεση για τους αριθμούς, και ειδικότερα οι χαρακτηρισμοί περί "μαγικών" αριθμών και πως "οι αριθμοί δρουν μόνοι τους", σε κάποιον που δεν ασχολείται με τις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά, φαντάζει σαν μια αναφορά σε κάτι το υπερφυσικό. Και εγώ όμως θα χαρακτήριζα τους αριθμούς "μαγικούς", όχι όμως με την έννοια που αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος. Δεν θα εννοούσα ότι οι αριθμοί είναι κυριολεκτικά μαγικοί. Έχουν όμως μια μυστηριακή έλξη. Φυσικά δεν είναι οι αριθμοί αυτοί καθ' αυτοί, αλλά οι φυσικές θεωρίες και η λογική που τους χρησιμοποιούν. Οποιοσδήποτε θετικός επιστήμονας έχει κοιτάξει πιο βαθειά τη δομή των φυσικών θεωριών, στέκεται έκπληκτος μπροστά στο γεγονός ότι κάποιες αφηρημένες οντότητες (οι μαθηματικές οντότητες και όχι μόνο οι αριθμοί) μπορούν να περιγράφουν τη λειτουργία του κόσμου και να προβλέπουν την έκβαση του, μέχρι ένα σημείο φυσικά. Το γιατί τα μαθηματικά περιγράφουν τόσο καλά τον κόσμο είναι ένα ερώτημα που απασχολεί τη φιλοσοφία των μαθηματικών. Τα μαθηματικά όμως δεν είναι οι λεξάριθμοι και η αριθμητική.

Όπως και να' χει, το παραπάνω απόσπασμα δεν σχετίζεται με τους λεξάριθμους κατά οποιονδήποτε τρόπο, εκτός αν θεωρείτε ότι οποιαδήποτε αναφορά σε αριθμούς και γλώσσα είναι αναφορά στους λεξάριθμους.

«Πολλοί επιγραφολόγοι και γλωσσολόγοι θεωρούν ότι το έσχατο στοιχείο του αλφαβήτου, το µ (σαμπί), δεν είναι παρά το Μ (tsade) που επανέρχεται μετά το 550 πΧ στο αλφάβητο των 24 στοιχείων, (μαζί με τα F, Q που είχαν και αυτά εκπέσει ως άχρηστα) για να γίνουν τα στοιχεία 27 και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα γράμματα και ως ψηφία για τους αριθμητικούς υπολογισμούς. Όμως το αρχαιότερο ελληνικό αλφαβητάριο που έχουμε, ένα πήλινο κυπελο που έχει χαραγμένη πάνω του όλη την αλφαβητική σειρά, το Αλφαβητάριο της Σάμου, και χρονολογείται από το 660 πΧ έχει και τα 27 στοιχεία με τη σειρά που παρατίθενται παραπάνω. Το Αλφαβητάριο της Σάμου αποτελεί επιπλέον το αρχαιότερο ελληνικό αλφαβητάριο που έχει βρεθεί, την αρχαιότερη σωζόμενη ιωνική επιγραφή και είναι το πολύ 80 χρόνια νεώτερο από τις δύο αρχαιότερες σωζόμενες ελληνικες επιγραφές, που χρονολογούνται μεταξύ 740-720 πΧ και είναι χαραγμένες στο Κύπελο του Νεστορος, (βρέθηκε στην Ίσκια, το νησί απέναντι από την ιταλική Νεάπολη) και στην Οινοχόη του Διπύλου (Αθήνα). Επιπλέον, γεννάται το ερώτημα γιατί οι Ίωνες δημιούργησαν διπλά γράμματα όπως το Ψ (που γραφόταν, είδαμε και ΦΣ ή ΠΣ) ή  κράτησαν άλλα όπως το Ξ (ΚΣ, ΧΣ) τα οποία επιπλέον είναι εξαιρετικά σπάνια, εμφανίζονται σηλαδή με συχνότητα 0,1% ή 0,2% στα κείμενα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Μία πιθανή απάντηση είναι ότι οι Ίωνες ευθυς εξ αρχής επέλεξαν έτσι τα στοιχεία του αλφαβήτου τους ώστε να είναι 27 και να μπορεί να λειτουργεί και ως αριθμητικό σύστημα –απάντηση η οποία δημιουργεί και τη σκέψη ότι ίσως υπάρχον αριθμητικό σύστημα 27 σημείων χρησιμοποιήθηκε και ως αλφάβητο, για την καταγραφή δηλαδή της ομιλίας. Αν έτσι είναι, το ενδιαφέρον συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η γραφή της ελληνικής γλώσσας καθορίστηκε από τις ανάγκες των μαθηματικών –ίσως και άλλων πριν από αυτή, αν θυμηθούμε τα 27 γραφήματα των πρώτων σημιτικών συστημάτων γραφής. Το ίδιο φαινόμενο απαντάται εν συνεχεία και σε άλλα αλφάβητα ή συλλαβάρια στα οποία είτε προστέθηκαν (μάλλον περιττά) στοιχεία σε αυτά που ήδη υπήρχαν ώστε να φθάσουν στον μαγικό αριθμό 27 ( αραβικό, εβραικό ) είτε έγιναν εξ αρχής κατά απομίμηση του ελληνικού (ιωνικού)  αλφάβητου με 27 ή 36 στοιχεία ώστε (στην τελευταία περίπτωση) να μπορούν να εκφράζουν με το σύστημά τους και τις χιλιάδες (1.000 – 9.000), για τις οποίες οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν συνήθως τα ψηφία Α-Θ με τόνους κάτω αριστερά: ΄ Α=1.000, ΄ Β=2.000, κτλ. Τέτοια ήσαν το γεωργιανό, το γλαγολιτικό (παλαιοσέρβικο) και το αρμενικό.»

Απ.: Προσέχτε λοιπόν εδώ τα εξής: "Μία πιθανή απάντηση είναι ότι οι Ίωνες ευθυς εξ αρχής επέλεξαν έτσι τα στοιχεία του αλφαβήτου τους...", " Αν έτσι είναι, το ενδιαφέρον συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η γραφή της ελληνικής γλώσσας καθορίστηκε από τις ανάγκες των μαθηματικών... ". Τι λέει λοιπόν ο κ. Ψυχογίος εδώ; Λέει ότι ίσως οι Ιώνες να επέλεξαν τον αλφάβητο τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να μετρούν! Πως να μετρούν δηλαδή; Χωρίζοντας το αλφάβητο σε τρεις εννεάδες ώστε να συμβολίζουν μονάδες, δεκάδες και εκατοντάδες. Σας φαίνεται περίεργο; Το ίδιο έκαναν και οι Εβραίοι με το δικό τους αλφάβητο. Πόσο απίθανο σας φαίνεται αυτό; Σύμφωνα με τον κύριο Ψυχογιό, αυτό ίσως να μην είναι τελικά τόσο απίθανο γιατί οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ήδη από το 3000 π.Χ. ακριβώς αυτό το σύστημα αρίθμησης, γνωστό και ως ιερατικό σύστημα αρίθμησης.

Και πάλι όμως, τα παραπάνω δεν συνδέονται με τον ισχυρισμό ότι η ελληνική γλώσσα περιέχει κωδικοποιημένη γνώση ούτε ότι κατασκευάστηκε βάσει κάποιου μαθηματικού τρόπου.

« Σύμφωνα με τις κρατούσες απόψεις, από το «κόκκινο» ελληνικό αλφάβητο προέκυψαν εν συνεχεία και όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά αλφάβητα . Τα οποία όπως γνωρίζουμε στην πραγματικότητα έχουν καταλήξει να μην είναι φωνητικά»

Απ.: Υποθέτω ότι αυτό συνδέεται με κάτι που είπατε παραπάνω, ότι δηλαδή έτσι εξηγούνται οι διάφορες εφαρμογές τύπου "γεματρία" σε άλλες γλώσσες. Αγαπητέ κ. Χώνια, μπορεί όντως σύμφωνα με τις κρατούσες απόψεις να προέκυψαν από το κόκκινο αλφάβητο όλα τα ευρωπαϊκά αλφάβητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτόματα ότι ο ισχυρισμός σας περί λεξαρίθμων μεταφέρεται και στα αλφάβητα αυτά. Δεν είναι θέμα αλφαβήτου μόνο. Είναι και θέμα γλώσσας. Όπως θα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα, αρκεί μόνο ένα γράμμα να αλλάξει από μια ισοψηφία, για να παύσει αυτή να ισχύει. Πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείτε διαφορετικές διαλέκτους της ελληνικής για να κατασκευάσετε ισοψηφίες. Ας κάνουμε δηλαδή μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι αυτό που ισχυρίζεστε περί λεξαρίθμων, ότι δηλαδή έχουν κωδικοποιηθεί γνώσεις στην ελληνική γλώσσα, ισχύει. Οι γνώσεις αυτές προφανώς θα έχουν κωδικοποιηθεί σε κάποια συγκεκριμένη μορφή της ελληνικής. Οποιαδήποτε διάλεκτος της ελληνικής δεν θα μπορεί να διατηρεί, καθ' ολοκληρίαν, την κωδικοποίηση αυτή γιατί χρησιμοποιεί διαφορετικές λέξεις. Δεν αρκεί το να μοιάζουν οι λέξεις μεταξύ τους, στην κανονική μορφή και στη διάλεκτο. Πρέπει να ειναι οι ίδιες για να διατηρείται η κωδικοποίηση.

Το γεγονός ότι άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν αλφάβητο που προέρχεται από το ελληνικό, δεν σημαίνει ότι διατηρούν και την εφαρμογή των λεξαρίθμων. Έχουν παντελώς διαφορετική γλώσσα και λέξεις. Είναι αδύνατον να διατηρούν αναλοίωτη την ιδιότητα που υποτιθέμενα έχει η ελληνική, με τους λεξάριθμους, γιατί δεν έχουν σχέση σαν γλώσσες με την ελληνική. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αρκετές λέξεις σε αυτές τις γλώσσες έχουν ελληνική ρίζα, οπότε και γι' αυτό να ισχύει και η λεξαριθμική θεωρία σε αυτές. Φυσικά αυτό είναι εντελώς λανθασμένο μιας και δεν έχει σημασία η ρίζα μιας λέξης αλλά η λέξη η ίδια. Το αγγλικό "geometry" προέρχεται από την ελληνική "γεωμετρία". Οι λέξεις όμως είναι ουσιαστικά διαφορετικές.

Το γεγονός όμως οι λεξάριθμοι βρίσκουν εφαρμογή και σε άλλες γλώσσες (εβραϊκά, αγγλικά) σημαίνει απλά ότι οι λεξάριθμοι δεν αποτελούν προνόμιο της ελληνικής. Συμβαίνουν και σε άλλες γλώσσες. Αυτό που λέμε εμείς είναι ότι μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε γλώσσα ακριβώς επειδή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι με τα γράμματα και τους αριθμούς που δεν έχει κανένα νόημα από πίσω του. Καμία τελεολογία. Κανένα απώτερο σκοπό. Είναι δηλαδή τετριμμένο.

Δεν θα προχωρήσω τελικά πιό πέρα , παρά του ότι στην αρχή ήμουν διατεθειμένος να πάρω μία- μία τις αντιρρήσεις σας και να τις καταρρίψω με τα ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ επιχειρήματα και σοφιστείες πού χρησιμοποιείτε. Και πιστέψτε με θα μού ήταν ΠΑΝΕΥΚΟΛΟΝ.

Δεν είναι αυτή η πρόθεσίς μου. Αυτό πού επιθυμούσα πραγματικά ήδη έχει γίνει.

Υπάρχει δημοσιευμένη η άποψίς μου και το αναγνωστικό κοινό θα κρίνη. Κάποιοι, θα λάβουν τά ανάλογα ερεθίσματα και θα διευρύνουν το οπτικό τους πεδίο. Κάποιοι άλλοι θα συμφωνήσουν μαζί σας. Εξ ίσου φυσιολογικά και τά δύο.

Εσείς , από την στιγμή πού δεν είστε σε θέση ακόμη να αξιολογήσετε και να ερμηνεύσετε την σημασία μιάς αριθμολογικής εξίσωσης, από την στιγμή πού η άγνοιά σας επί του θέματος, δεν σας δίνει την δυνατότητα να αντιληφθήτε τι σύνδεση μπορεί να υπάρχη σε δύο εξισώσεις πού η μία ακολουθεί αριθμητικά την άλλη (πχ 2331, 2332), Από την στιγμή πού δεν είστε (κατά τά φαινόμενα) σε θέση να αντιληφθήτε τις κυριολεκτικές – ετυμολογικές σημασίες μίας λέξεως, φράσεως ή ονόματος, (πόσο μάλλον τις εσωτερικές), Καλά θα κάνετε να μην εμπλέκεσθε κάν με το θέμα (πόσο μάλλον να επιχειρείτε να το χλευάσετε).

Απ.: Εγώ δεν μπορώ ν' αντιληφθώ τη σύνδεση δυο εξισώσεων που διαφέρουν κατά μια μονάδα επειδή δεν μπορώ να αυθαιρετώ και να φαντάζομαι ότι θέλω για τους λεξάριθμους και την ερμηνείας τους. Αφού εσείς ο ίδιος είπατε ότι: "Η αριθμολογία στην πρακτική της εφαρμογή, χρησιμοποιώντας τίς αριθμητικές τιμές πού αντιστοιχούν στο καθένα από τά γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου και κατόπιν αθροίζοντας τις τιμές των γραμμάτων ενός ονόματος ή φράσεως και συγκρίνοντάς τα με ονόματα ή φράσεις πού έχουν ισόψηφο άθροισμα, επιχειρεί να καταδείξη ότι όταν συμβαίνει αυτό, τότε τά συγκρινόμενα μεταξύ των ονόματα ή φράσεις συνδέονται μεταξύ των εννοιολογικώς και σε πολλαπλά επίπεδα [...] " , εγώ ακολουθώ αυτά που αναφέρετε εσείς. Όταν λέτε ισόψηφο, τελικά εννοείτε περίπου ισόψηφο. Καταλάβαμε κύριε Χώνια...

Εφ' όσον φυσικά, θέλετε να είστε συνεπής με τις αρχές σας. Καθώς, όπως είπε και ο κ. Παρούσης :

« Βλέπετε, το να είναι κανείς μαθηματικός (ή φυσικός, ή δικηγόρος, ή φιλόλογος, ή μπετατζής), δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι αυθεντία σε κάθε άλλη επιστήμη.»

Εγώ απλώς θα συμπλήρωνα :

Βλέπετε, άλλη μία απόδειξις ότι αυτά τά οποία επισημαίνετε για τους άλλους, ισχύουν το ίδιο και για σας , ίσως δε πολύ περισσότερο…… 

Με εκτίμηση,  

Χώνιας Χρήστου Δημήτριος

Θεσσαλονίκη

Απ.: Τελικά μας λέτε και εσείς, όπως και ο κ. Αργυρόπουλος, ότι δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε επειδή έχουμε... άγνοια για τους λεξαρίθμους. Ποιός κατ' εσάς είναι τελικά αυθεντία στους λεξαρίθμους; Κάποιος που ψάχνει να βρει ισοψηφίες και να τις ερμηνεύσει; Αυτό είναι το κριτήριο σας όπως φαίνεται. Η φράση του κ. Παρούση που παραθέσατε, αναφέρεται σε διαφορετικό πράγμα, μόνο που φαίνεται να σας διαφεύγει η ουσία της.

Όπως και να΄χει, απ' ότι είδα τελικά δεν απαντήσατε σε καμία απ' τις ενστάσεις μου και, απ' όσα γράφετε, δεν προτίθεστε να το κάνετε. Δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι θα αναθεωρούσατε τη γνώμη σας για τους λεξαρίθμους. Συμφωνώ τελικά μαζί σας ότι ο καθένας που θα διαβάσει το διάλογο μας, θα αποφανθεί μόνος του.